ေအာ္.... ဘဝ ဘဝ
30-10-2009 တြင္ တင္ထားသည္။
phoaung008
ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးကို ေန႔လည္ႏွစ္နာရီႀကီး ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ ပိုက္ဆံကလည္း သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ တက္စီမေျပာနဲ႔ ဆိုက္ကားေတာင္စီးဘို႔္စိတ္ကူးမရွိပါဘူး။ ကိုယ္သြားရမဲ့ေနရာကလဲ လမ္း၄၀ စာတိုက္ႀကီးေဘးဆိုေတာ့ မေဝးလွပါဘူး။
ဒါနဲ႔ ကုိယ္ခရီးေဆာင္အိတ္ႀကီးကို တနင့္တပိုး ထမ္းၿပီး လာခဲ့တာေပါ့။ ေနပူက်ဲက်ဲ ေခၽြး၈ွြဲ၈ြဲးမွာ ဘဝကိုလဲ ညည္းခ်က္ထုတ္မိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေဘးကလူေတြကုိလည္းၾကည့္ပါအံုး တိုက္ေတြကားေတြ ဟန္းဖုန္းေတြနဲ႔ အဆင္ကို သိပ္ေျပေနၾကလို႔ေပါ့။ ငါ့မွာေတာ..........။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဆက္ေ၈ွာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္မကေလးနဲ႔ အမႀကီးတစ္ေယာက္ တူအရီးထင္ပါတယ္ ။ ေကာင္မကေလးက ေသးေသးညွပ္ညွပ္ေပ့ါ ေဟာ့ေ၈ွာနဲ႔ ထုပ္ထားတဲစတိုလ္ကိုေတာင္ အားနာရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ခရီးေဆာင္အိပ္ထက္ႀကီးတဲ့ အိတ္ႀကီးကို တူအရီးႏွစ္ေယာက္ ေဝစုခြဲးၿပီး မႏိုင္မနင္း မေနၾကပံုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ထက္ေတာင္ သနားဘို႔ေကာင္းတယ္။
ေခၽြးသံ၈ြဲး၈ြဲးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေမာဘို႔ေတာင္ ေမ့ေနၿပီး စည္ကားတဲ့လူေတြရဲ့ အလည္မွာ စိတ္မထိမ္းႏိုင္ပဲ ရယ္မိခဲ့ေသးတယ္။ ဒါဟာလဲ ဘဝပဲေပါ့ေနာ္။
ေနာက္ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း လမ္းမွာ ၃၈ လမ္းနာမေရာက္ခင္ေပါ့ ။ မသန္မစြမ္း ေကာင္းေကာင္းလမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ပဲ ပလက္ေဖါင္းေပၚမွာ ခြက္ကေလးကိုခ်ၿပီး ေတာင္းေနတဲ့လူကို ေတြ႕တယ္။ ေအာ္ ဘဝ ဘဝ သူဒုကၡကလဲ မေသးပါလားေနာ္။ သူကုသိုလ္ကလဲ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္ေနာ္။ သူခမ်ား အထုပ္အပိုးထမ္းဘို႔မေျပာနဲ႔ ကိုယ္ဘဘဝ ကိုယ့္ခန္ဓာကို ေကင္းေကာင္းမသယ္ႏိုင္ပဲ လူေတြရွပ္တဲ့ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္မွာ ဝမ္းေရးအတြက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ေအာက္က်ေနာက္က် ေနရရွာရရွာတယ္ေနာ္။ ေတာ္ေတာ္သနားစရာေကာင္းတာပဲ ဒါဟာ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ေၾကာင့္ပဲေနမွာ။ ေႀသာ္... အကုသိုလ္ အကုသိုလ္ နည္းရင္လဲမေကာင္း မ်ားရင္လဲ ေၾကာက္စရာေကာင္းလွပါလားေနာ္။