ရာသီ အလီလီေျပာင္းခဲ့လည္း
  မေန႔တစ္ေန႔ကလိုပဲ အေမ
  သား ထြက္သြားတဲ့ရက္
  အိပ္မက္တစ္ခုလို ထင္မွားေန
  အေမ့ ပံုရိပ္ေတြ ရွင္သန္ေနဆဲပါ။ 

  ျမိဳ႕ျပတစ္ခုရဲ႕ရင္ခြင္ သား၀င္ကာနားခို
  အေမ့ ရြာေလာက္ မေပ်ာ္ဘူး။
  မိုးေမွ်ာ္တိုက္ေတြက ခိုင္ခံ့ေန
  အေမ့ အိပ္ေလာက္ မလံုျခံဳဘူး။
  ပီဇာေတြ၊ ဘာဂါေတြစား
  အေမ့ ထမင္းၾကမ္းေလာက္ မျမိန္ဘူး။
  ျမိဳ႕ျပေတြရဲ႕ ေနေရာင္ျခည္
  အေမ့ ရင္ခြင္ေလာက္ မေႏြးေထြးဘူး။

  နီယြန္မီးေတြ ထိန္လင္းေန
  လမ္းျပၾကယ္ေတြ ဘယ္ႏွစ္ွစင္းလင္းလဲ
  အေမ့ရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈမရွိလို့
  အနာဂတ္ဟာ မဲေမွာင္ေနဆဲပါ အေမ။

  "ဘယ္ေတာ့မွ မငိုနဲ႔ ".....တဲ့
  အေမ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစကားတစ္ခြန္း
  သား ခြန္အားျဖစ္လို႔
  က်လုလုမ်က္ရည္ေတြ မ်ဳိသိပလို့္
  ေလာကဓံရဲ႕ မုန္တိုင္းၾကား
  အခါးအသီးေတြ ခါးစည္းခံရင္း
  ဘ၀ေလွကို အားမာန္နဲ႔ ေလွာ္ခတ္ဆဲပါအေမ။

  ဘ၀မွာ အေမသာ စံျပ
  အေမ့ကို နမူနာယူလို့
  အေမတူး သားပီသစြာနဲ႔
  ကံၾကမၼာရဲ႕ ဇာတ္ကြက္ေတြေအာက္မွာ

  အံၾကိတ္လို႔ ဟန္ခ်က္ညီညီ ကရင္း
  အေမ့ကို လြမ္းဆြတ္ သတိရဆဲပါ အေမ။