စိတ္ညစ္ဖူးပါသလား...?

Geschrieben am 19.08.2010 von tharhtootbr

                                     စိတ္ညစ္ဖူးပါသလား...?

        အလုပ္ဆိုက္ထဲမွာ အလုပ္မ၇ိွလို အားေနတုန္း အစ္မတစ္ေယာက္ဆီ  ေခတၱခဏ အလည္သြားခဲ့တယ္..။ ကၽြႏ္ေတာ္ရဲ့သဘာဝအတိုင္း ကိုယ့္ဗမာလူမ်ိဳးဆို ျပဳစုခ်င္တာက စိတ္ရင္းနဲမို႔ အလုပ္ထဲက  ေထာပတ္သီးေလး အိတ္ထဲထည္႔ျပီး သူအလုပ္ လုပ္တဲ့ေနရာကို ေရာက္လာတာေပါ့..။
  သူကိုေတြ႔တာနဲ ကၽြႏ္ေတာ္သူကို စျပီးနုတ္ဆက္လိုက္တယ္..။ သူမ်က္နွာက ပင္ပန္းေနသလို ကၽြႏ္ေတာ္ အကဲခတ္မိတာနဲ "မဂၤလာပါ..."လို နုတ္ဆက္မဲ့ အစား "အစ္မေနေကာင္းလား..?" လိုပဲနဳတ္ဆက္လုိက္တယ္...။ သူက ျပန္ေျဖတယ္ "ေနေကာင္းပါတယ္...။" အဓိက နံပါတ္တစ္က သူကို ကၽြန္ေတာ္ယူလာတဲ့ ေထာပတ္သီးကို  စားခ်င္လာေအာင္ မဲစြယ္ရမွာမို႕ " အစ္မ သရက္သီးစားမလား...?" သူကလည္း " စားမယ္... ဘယ္မွာလဲ...?" ကၽြႏ္ေတာ္က ထပ္ေမးလိုက္တယ္...။ "ဖရဲသီးစားမလား...?" မညင္းရွာဘူး "စားမယ္..။"  ကၽြန္ေတာ္က  ဟာသေျမာက္ေအာင္ထပ္ေမးလိုက္တယ္..။ "သေဘၤာသီးေကာ စားမလား?" သူက ရွက္သြားဟန္တူတယ္...။ " အားကြာ! မင္းက ငါကို လာေနာက္ေနေသးတယ္..." လို ျပန္ေျပာကာမွာ ကၽြႏ္ေတာ္က အိတ္ကိုလွမ္းေပးလုိက္ျပီး " ေထာပတ္သီးပဲ စား" လိုေျပာလိုက္တယ္..။ သူလဲ ကၽြႏ္ေတာ္ေမးထဲေမးခြန္းေတြေၾကာင့့္ သေရက်ျပီးသားမို႔ ေထာပတ္သီးကို မျငင္းဘူး ယူလိုက္တယ္...။ သူစိတ္ေတြေပ်ာ္သြားတယ္လို ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္လိုက္တယ္...။  သူက ေထာပတ္သီးကို ယူရင္းေျပာရွာတယ္ "မင္းလာမွာ ငါစိတ္ေတြသက္သာသြားတာ...။ ငါ စိတ္ေတြ ဘာျဖစ္ေနတဲ့မသိဘူး..။" ( အမွန္္တကယ္မွာ ေထာပတ္သီးရလုိသူေပ်ာ္တာမဟုတ္ပါ...။ ကၽြန္ေတာ္၏ ဟာသေနာ ေနာက္ေျပာင္လုိက္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္..။) ကၽြႏ္ေတာ္က ျပန္ေမးလိုက္တယ္..။ " အလုပ္မွာ ပင္ပန္းလို႔လား...?" သူကျပန္ေျဖတယ္ "မဟုတ္ပါဘူး...။ ဘာမွန္းမသိ စိတ္ညစ္ေနတာ..." ( စာဖတ္သူ ပရိတ္သတ္ေကာ ဘာမွန္းမသိ စိတ္ညစ္ဖူးလိမ္႔မယ္ျဖစ္သည္...။) ကၽြႏ္ေတာ္လံုးဝသေဘာေပါက္လိုက္သည္ စိတ္ေရာဂါ ဆိုတာကိုပါ..။ ကၽြႏ္ေတာ္တို႔ နိုင္ငံ၇ပ္ျခားမွာ အလုပ္လုပ္ရသူတိုင္း ထိုကဲ့သို႔ေသာ စိတ္ေရာဂါကို ၾကံုဖူးလိမ့္မယ္..။ အေျခခံမူရင္းမွာ မိေဝးဖေဝး သူစိမ္းေတြၾကားမွာ အလုပ္လုပ္ေနရျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္..။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္းလဲ ခဏခဏျဖစ္ဖူးသည္...။
 
    ကၽြႏ္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ အလုပ္ေတြမ်ားတဲ့အခ်ိန္ ၊ အလုပ္ကိုတစ္ခုျပီးတစ္ခု ဟိုဟာျပီးဒီဟာ ဒီဟာျပီေနာက္ဟာ ဘာေတြလုပ္ရအံုးမွာပါ့လားလို႔ ေတြးေနရတဲ့အခ်ိန္၊  နိစၥဒူဝ ေန႔တိုင္း ဒါေတြပဲ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ ဓါတ္ျပားတစ္ခ်ပ္လုိ မိမိကိုယ္ကိုယ္လည္ပတ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြ နဲ့ အခတ္အခဲ နွင့္ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ႕ အခ်ိန္ေတြမွာ စိတ္ညစ္တယ္ဆို တာ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္...။ အဲသလုိ စိတ္ညစ္စရာနဲ ၾကံုေနတဲ့ အခ်ိန္ကာလမွာ ကၽြႏ္ေတာ္တို႔စိတ္ကို ကုစားဖို႔က အေရးအၾကီးဆံုးအရာပင္ မဟုတ္ပါ့လား.....။
   ကဲ ဒါဆို ဘယ္လုိ ကုစား မလဲ လို အေျဖရွာၾကရေတာ့မည္...။ တစ္ခ်ိဳ႕က သီခ်င္းနားေထာင္ၾကတယ္..။ တစ္ခ်ိဳ႕ လူေတြကေတာ ဇာတ္ကားတစ္ကားကို ၾကည္႔ၾကတယ္..။ တစ္ခ်ိဳလူေတြက အသံက်ယ္ေလာင္စြာေအာ္ျပီး ေျဖေဖ်ာက္တတ္တယ္...။နည္းလမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ကုစားၾကတာပါပဲ..။ ဘယ္လုိနည္းနဲ ျဖစ္ေနပါေစ...။ ကုစားျခင္းက အေကာင္းဆံုး ေရြးခ်ယ္မူပါပဲ..။ စာဖတ္ပရိတ္သက္ကို ကၽြႏ္ေတာ္ အၾကံေပးခ်င္တာက...။ မိမိ ေပ်ာ္ရြင္ဖူးတဲ့ အခ်ိန္ကာလကို ျပန္ျပီးေတြးတတ္ေသာ ကုစားတဲ့ နည္းလမ္းပါ...။ 
       ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ေတ႔ြ ေျပာရရင္  ပိတ္ရက္တစ္ခုမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေမြးေန႕ကိုသြားတယ္..။ အဲဒီေမြးေန႔ပြဲမွာ အရင္တုန္းက တစ္ခန္းထဲေန သူငယ္ခ်င္းတစ္စုနဲ ေတ႔ြမိတယ္... ။ မေတြ႔တာၾကာေတာ့ အလြမ္းေျဖၾကတာေပါ့..။ လမ္း မခြဲခ်င္ၾကဘူး...။ ကဲမထူးဘူးဆိုတာနဲ အသစ္ဖြင့္တဲ့ ဒူဘိုင္းက ဗမာဆိုင္ကိုသြားစားၾကတယ္...။ ေတာ္ေတာ္ေလး ညနက္သြားခဲ့တယ္..။ အဲဒီကေနတဆင့္ လမ္းကမခြဲျဖစ္ေသးဘူး...။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္ကို အတူလုိက္သြားျပီး အဲဒီမွာသူငယ္ခ်င္းေတြနွင့္ အရင္ တုန္းကလို လႊတ္လႊတ္လပ္လပ္ သူစိမ္း လူမပါဘဲ စကားေျပာၾကတာ  ဒူဘိုင္းစံေတာ္ခ်ိန္ မနက္ ၇း၀၀ နာရီမွာ အိပ္ျဖစ္ၾကတယ္...။ ညေန ၄း၀၀ရီေလာက္ထၾကတာေပါ့..။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့မေတ႔ြတာလဲၾကာ မနိပ္စက္ရတာၾကာတဲ့ အစ္ကို မ်ိဳးမင္းစိုးနဲ တစ္ေယာက္ခံုတင္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးကို နွစ္ေယာက္အိပ္လိုက္တယ္..။သူလဲအိပ္လိုမေပ်ာ္ဘူး က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္အိပ္ရလိုေလ..။ ကၽြႏ္ေတာ္လဲ အိပ္လိုမေပ်ာ္ခဲ့ဘူးေပါ့..။ ဒီလိုနဲ ၅း၀၀နာရီကစျပီး လမ္းခြဲခဲ့တာ  ည ၇း၀၀ နာရီအခ်ိန္မွာကိုယ္ အခန္းျပန္ေရာက္တယ္...။ ျပန္ေရာက္တာနဲ ကၽြႏ္ေတာ္စိတ္ေတြ လံုးဝ ဘာျဖစ္သြားတဲ့မသိ ဘာစိတ္ညစ္မွန္းမသိညစ္သြားတယ္...။  အမွန္တကယ္မွာ ကၽြႏ္ေတာ္လံုးဝ ပင္ပန္းသြားလုိ ျဖစ္တယ္..။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ေတြးရင္ ညနက္လာခဲ့တယ္.. အိပ္လိုလဲမရေတာ့ဘူးေလ...။ဒီလိုနဲ ကၽြႏ္ေတာ္မေန႔က သြားခဲ့တာ လာခဲ့တာေတြ၊ ကင္မရာနဲ မွတ္တမ္းတင္ထားတာေတြကို  ျပန္ဖြင့္ၾကည္႔လိုက္တယ္..။ ကၽြႏ္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲ ျပံုးတတ္လာတယ္.. ။ ရယ္တတ္လာတယ္...။ အခန္းေဖာ္ညီေလးက ခဏခဏေမးတယ္ "အစ္ကို ေဂါပက ဘာျဖစ္ေနတာတုန္း ရီလုိုက္ျပံုးလိုက္နဲ႔..။" ကၽြန္ေတာ္ဘာမွာျပန္မေျပာဘူး ကိုယ္ ကင္မရာထဲက  မွတ္တမ္းတင္ပဲ အားစိုက္ၾကည္႔ေနခဲ့တယ္...။ အဲဒါျပီးေနာက္ ကၽြႏ္ေတာ္စိတ္ေတြသက္သာ သြားခဲ့တယ္...။  ကၽြႏ္ေတာ္ အဲဒီျဖစ္ရပ္ကို ျပန္ေတြးရင္း  ( စိတ္ညစ္ခ်ိန္မွာ တစ္ခ်ိန္က ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ အမွတ္တရေတြကို ျပန္ေတြးလုိက္ပါ...) ဆိုတဲ့  အေတြးအေခၚကို ရလုိက္တာပါ...။ 
           ဒါဆို တစ္ခ်ိန္က ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေတြကို မွတ္မိဖုိ႔ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ..?လို ျပန္ေတြးစရာ ျဖစ္လာျပန္ေရာ မဟုတ္လား...။ ကၽြႏ္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြရဲ့ မွတ္ဥာဏ္က ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးတာေတြကို အျပည္႔အစံု မမွတ္နိုင္ဘူးဗ်ာ့! ကၽြႏ္ေတာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ ေဖျမင့္ရဲ့ "နုလံုးသား အာဟာရ" စာအုပ္ထဲ က ဒိုင္ယာရီ အေၾကာင္းေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးကို အမွတ္ရမိတယ္...။ အတိအက်ေတာမမွတ္မိေတာ့ဘူး..။ နာလည္တာကို ျပန္ေျပာရရင္......!
  ဒိုင္ယာရီ ေရးသားျခင္းဟာ ေကာင္းတဲ့ အေလ့အထပါ..။
 ဒိုင္ယာရီ ထဲက ဘယ္ေန႔က ဘာျဖစ္တယ္ဆိုတာ ျပန္ၾကည္လို႔ရတယ္။ ျပန္သိလိုရတယ္
ဒိုင္ယာရီထဲက ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြကို  ျပန္ဖတ္မိတဲ့အခါ မိမိစိတ္ကို ျပန္လန္းဆန္းျပီး အဲဒ ီသကၠရစ္ကို ျပန္ေရာက္သလို နုပ်ိဳသြားတယ္..။
ဥပမာအားျဖင့္ ဇူလိုင္ ၁၇ ရက္ေန႔မွာ အခ်ိန္အခါမဟုတ္ အိမ္ေရွ႔က သဇင္ပန္းေတြ ပြင့္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့  ဒိုင္ယာရီစာသားကို ဖတ္မိတာနွင့္ ဇူလိုင္ ၁၇ ရက္ေန႔က  သဇင္ပန္းေတြကို ကိုယ္တိုင္လက္နဲ အသာယူျပီး နမ္းခဲ့ရတဲ့ အရသာကို ျပန္ရလိုက္ပါတယ္...။
ျသဂုတ္ ၁၉ ရက္ေန႔မွာ  အေဖက အက်ၤ ီ အသစ္ဝယ္ေပးလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့စာေလးကို ျပန္ဖတ္မိတဲ့အခါ အဲဒီတုန္းက အေပ်ာ္ေတြက အခုျပန္ခံစားခဲ့ရတယ္..။
ဒီလုိပါပဲ သူငယ္ခ်င္းတို႔ရဲ႕ အေပ်ာ္ေတြကို ဒိုင္ယာရီမွာ ရက္စြဲနဲ အတိအက်ေရးထားခဲ့မယ္ဆို ..။ နိုင္ငံျခားေရာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ စိတ္ညစ္တဲ့ အခါတိုင္း ဒိုင္ယာရီကို ဖြင့္ၾကည္လိုက္တိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္မူ႔ေတြ ရလာမယ္လို ကၽြႏ္ေတာ္ အတိအက်ေျပာရဲပါတယ္...။  ဒါဆို ျမန္မာျပည္က လူေတြေကာ့ ငါတို႔ကေတာ့ အဲလို စိတ္မညစ္ဖူးပါဘူး အၾကံဳ႕ဖူးပါဘူး..။ ဘယ္ေတာ့မွာအဲလုိ ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူးလုိ မေတြးလိုက္ပါနဲ႔ စာဖတ္သူ အသက္ၾကီးလာရင္ ဘာကိုစိတ္ညစ္မွန္း မသိတဲ့ ခံစားခ်က္ၾကံဳ႕ လာပါလိမ့္မယ္...။ အဲဒီအခ်ိန္ၾကရင္ ငယ္ရြယ္နုပ်ဳိတုန္းက ေပ်ာ္ခဲ့တာေတြကို ဒိုင္ယာရီမွာ ျပန္ဖတ္ရင္ စိတ္ေပ်ာ္ရြင္မူကို ခံစားရပါလိမ့္မယ္...။ နုပ်ိဳတဲ့ အရသာကို ခံစားရပါမယ္...။ ေနာက္ထပ္ ထပ္ျဖည္႔စရာက ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့တဲ့ " စိတ္ရထားတစ္စင္း၏ ဘူတာအိဳမ်ား"ကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေကာ္မန္းေပးလိုက္တဲစာတစ္ေၾကာင္းကို ေဖါက္သည္ခ်ခ်င္ပါတယ္..။  " သူငယ္ခ်င္းေရး မင့္စာကိုဖတ္လိုက္ရေတာ့ ငယ္ဘဝကို ျပန္ေရာက္သြားသလိုံခံစားရတယ္.."  သူပို႔တဲ့စာကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ကၽြႏ္ေတာ္ေတြးလုိက္မိတာက  ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ ေရးတာ ဖတ္တာက ကိုယ္စိတ္ကို နုပ်ဳိေစတယ္ဆိုတာပါပဲ...။
                သူငယ္ခ်င္းတို႕လဲ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ျပီးျပီးေရာ့ မျဖတ္သန္းလိုက္ပါနဲ႕ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ မိမိ အသက္ၾကီးလာလို မစြမ္းတဲ့ အခ်ိန္၊ တစ္ေယာက္ထဲ ပ်င္းေနတဲ့အခ်ိန္ေတြ၊  ဘာစိတ္ညစ္မွန္းမသိ စိတ္ညစ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ   ဒိုင္ယာရီထဲက ေပ်ာ္ရႊင္စရာေန႔ ရက္ေတြကို ျပန္သြားျခင္းနဲ စိတ္ေျဖနိုင္ဖို႔  ဒိုင္ယာရီေရးတဲ့ အက်င့္ကို စမ္းလုပ္ေစခ်င္ပါတယ္...။
 
                                                                                              TBR(လင္း)

                                                                                                        19၊Aug၊2010