စိတ္ေရာဂါသည္ဘဝ ေရာက္ခဲ႔ရ တခဏ
Geschrieben am 13.11.2009 von
shwezinu1961
က်ေနာ္ အရူးတေယာက္ ျဖစ္သြားျခင္း၊ နဲနဲေတာ႔ ရင္႔သီးသြားသလား မသိဘူး၊ ကိုယ္႔ ကို ကိုယ္႔ မလို႕ေျပာမိတာပါ။ တနည္းအားျဖင္႔ ေတာ႔ စိတ္ေဝဒနာသည္ တေယာက္ ျဖစ္သြားျခင္းနဲ႔ အားလံုးရဲ႕ မသိမသာတမ်ိဳး သိသိသာသာ တမ်ိဳးနဲ႕ ဝိုင္းၾကည္႔ ၾကၿပီးေတာ႔ အရူးေလးက်ေနာ္႔ကို ဝိုင္းသနား ၾကျခင္းကို မအူမလည္ က်ေနာ္ တေယာက္ ခံခဲ႔ရျခင္းကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။
အႏုပညာ ဆိုတာ အလြန္တရာ ခြန္အားႀကီးမားပါတယ္။ က်ေနာ္ စဥ္းစားၾကည္႕တယ္၊ ကမၻာႀကီး ေပၚမွာ သီခ်င္းသံေတြ ဆိပ္သုဥ္း သြားရင္၊ ပန္းခ်ွီကားခ်ပ္ ေတြမရွိေတာ႔ ဘူးဆိုရင္၊ စာအုပ္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုး သြားရင္၊ ကဗ်ာေတြ မရြတ္ၾကေတာ႔ဘူးဆိုရင္၊ ရုပ္ရွင္ ေတြလည္း မရိုက္ၾကေတာ႔ဘူး ဆိုရင္ က်ေနာ္ တို႕ကမၻာႀကီး ဘာေတြျဖစ္သြားမလည္း။ က်ေနာ္လည္း မသိဘူး။
ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္သိတာ တခုကေတာ႔ ရုပ္ရွင္ေတြၾကည္႔၊ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ၿပီးေတာ႔ အဲဒီထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြကို သေဘာက်ၾကတယ္၊ အတုခိုးၾကတယ္။ က်ေနာ္ ကိုယ္ေတြ႕ေနာ္ ဟဲ..ဟဲ။ က်ေနာ္က ဆရာမ ေဒၚခင္ေဆြဦး ရဲ႕ဇာတ္လိုက္ေတြကို သိပ္သေဘာၾကတာေလ၊
ေနာက္ေတာ႔ ဆရာမ က သူ႕ေဆာင္းပါး တပုဒ္ ထဲမွာ သူ႕ဇာတ္လိုက္ေတြကို သေဘာၾက ၾကတဲ႔ မိန္းခေလး ေတြ အပ်ိဳႀကီးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾက တယ္ ဆိုေတာ႔မွ အပ်ိဳၾကီးေတာ႔ အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး၊ အျမန္ ျပဳျပင္မွဆိုၿပီး ကိုယ္႔စိတ္ ကိုယ္ ေျပာင္းထားရတယ္။ ေတာ္ၾကာ ေယာက္က်ားမရဘဲ အပ်ဳိႀကီးျဖစ္ သြားမွာ စိုးလြန္းလို႕ ဟဲ..ဟဲ..။
ေျပာခ်င္တာကေတာ႔ဗ်ာ ဝထၴဳထဲက၊ ရုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ အမ်ားစုဟာ Ideal ေတြဘဲ၊ အျပင္မွာ သိပ္မရွိႏိုင္ဘူး။ ရွိရင္လည္း ရွားမယ္ေပါ႔ဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ႕ မရင္႔က်က္ေသးခင္မွာေတာ႔ တကယ္ဘဲ အျပင္မွာ အဲဒီလိုျဖစ္ခ်င္ၾကတယ္၊ ျဖစ္ဘို႕ က်ိဳးစားၾကတယ္။ က်ိဳးစားတဲ႔ အတိုင္း တခ်ိဳ႕ကေတာ႔ ျဖစ္သြားၾကတယ္၊ ေကာင္း သြားတာေပါ႔။
တခ်ိဳ႕ကေတာ႔ ရူးသြားၾကတယ္။ ဟဲ.ဟဲ တကယ္ေျပာတာပါ။
မို႕မို႔ျမင္႔ေအာင္ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ အျဖစ္သရုပ္ေဆာင္ထားတဲ႔ ရုပ္ရွင္ေလ။ ခင္ဗ်ားတို႕ေတာ႔ အဲဒီရုပ္ရွင္ ၾကည္႕ဘူးသလားေတာ႔ မသိဘူး။ အကယ္ဒမီ လည္းရတယ္ ထင္တယ္။ အဲဒီကားမွာ မို႕မို႕ျမင္ေအာင္ က မိန္းမေမာ္ေတာ္ပီကယ္ လုပ္တာေလ။
အဲဒါၾကည္႔ၿပီးေတာ႔ အိမ္က ညီမေတာ္ (နယ္က ေက်ာင္းလာတက္တဲ႔ ညီမဝမ္းကြဲ) လုပ္သူက တအားသေဘာၾကသြားတယ္။ သူက ၈တန္းေအာင္ ၿပီးေတာ႔ ကိုးတန္း တက္ေနတာထင္တယ္။ အဲဒီရဲေမ ဆိုတာလည္း ၈တန္းေအာင္ရင္ ေလွ်ာက္လို႕ ရတယ္ဆိုေတာ႔ အေတာ္ဘဲေပါ႔။ သူတြက္မွာေပါ႔။
ေနာက္ၿပီး အဲဒီအခ်ိန္တံုးက က်ေနာ္တို႔ ဦးေလးဝမ္းကြဲတေယာက္ ကလည္း မႏၱေလးတိုင္း ရဲမင္းႀကီး ျဖစ္ေနတာဆိုေတာ႔ သူ႕စိတ္ထဲ အပိုင္တြက္လိုက္မွာေပါ႔။ သူ လုပ္ရင္ ေသခ်ာေပါက္ ရမယ္ေပါ႔၊ သူ႕သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကလည္းပါေသးတယ္။ သူနဲ႔ အတူ ရဲေမ လုပ္မဲ႔ တေယာက္ေပါ႔ဗ်ာ။ သူကဘယ္ေလာက္ အပိုင္တြက္ထားမွန္း မသိဘူး။ သူ႕ သူငယ္ခ်င္း ကိုလည္း ဘာေတြေျပာထားမွန္း မသိဘူး။ ရူးတာေလ ရူးတာ။
က်ေနာ္တို႕ တအိမ္လံုးက အဲဒီသတင္းစၾကားၾကားျခင္းေတ ာ႔ စမ်ားေျပာေနတာလား၊ အေပ်ာ္သေဘာ မ်ားေျပာေနတာလား ဆိုၿပီးေတာ႔ အေလးအနက္ မထားမိဘူးေပါ႔။ ေနာက္ၾကမွ သူက တကယ္ လုပ္ခ်င္ ၿပီးေတာ႔ feeling အျပည္႔ နဲ႔ ေျပာေနတယ္ဆိုတာ သိေတာ႔တယ္။
အဲဒီေတာ႔ ဝိုင္းၿပီးေတာ႔ ကန္႔ကြက္ၾက တာေပါ႔ဗ်ာ၊ နင္ရူးေနလား၊ အဲဒါရုပ္ရွင္ထဲ မွာမို႕လို႕ အျပင္မွာဆိုရင္ ရဲေမတို႕ ေမာ္ေတာ္ ပီကယ္တို႕ ဆိုတာ ဘယ္လို ဆိုတာကို ဝိုင္းေျပာလိုက္ၾကတာ၊ လက္ပန္ပင္ ဇရက္က် တဲ႔အတိုင္းပါဘဲ။ ဒါေပမဲ႕ ကေလးအျခင္းျခင္း ေျပာၾကတာ ဆိုေတာ႔ ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ေတာ႔ ဘယ္ရွင္းတတ္ ၾကပါမလဲ။
ေနာက္ေတာ႔ ဦးေလးလုပ္တဲ႔သူ က်ေနာ္တို႕ အေဖကလည္း၊ အဓိပၸါယ္မရွိတဲ႔ ေတာင္းဆိုမႈ႕ ဆိုေတာ႔ ဘာမွမလုပ္ရဘူး၊ ပညာသင္တဲ႔ အခ်ိန္ ပညာဘဲ သင္ရမယ္ဆိုေတာ႔ဗ်ာ၊ သူ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို စိတ္ဓါတ္ က်သြားတယ္ထင္ပါတယ္။ ထမင္းမစား ဟင္းမစားနဲ႕ ဆႏၵ ျပေတာ႔တာ ပါဘဲ။ က်ေနာ္တို႕လည္း ပထမေတာ႔ ခဏေနရင္စိတ္ေျပသြားမွာေပါ႔ ဆိုၿပီးေတာ႔ သိပ္အေလးအနက္ မထားမိပါဘူး။
ေနာက္ေတာ႔ မွ ဗ်ာ မမက ထမင္းတင္မကဘူး၊ ေရပါေခ်ာ႔တိုက္ရတဲ႔ အေနအထား ေရာက္သြားေရာ။ အဲဒီေတာ႔မွ တအိမ္လံုး ပ်ာယာခပ္ ၿပီး နယ္မွရွိတဲ႔ သူ႕အေမ ကိုလွမ္းေခၚရေတာ႔တာေပါ႔၊ သူ႕အေမ ေရာက္လာေပမဲ႔ အဓိပၸါယ္မရွိတဲ႔ ေတာင္းဆိုခ်က္ဆိုေတာ႔ ဘယ္လို လိုက္ေရာ လို႕ရမွာလည္း၊ ဒါေပမဲ႔ ဆူလို႕ပူလို႔လည္း မျဖစ္ဆိုေတာ႔ ေဆးခန္းသြားျပ ရေတာ႔တာေပါ႔။
ေဆးခန္း ကဆရာဝန္ ကသူအစာစားေအာင္နဲ႕ အားျပတ္မသြားေအာင္ ေဆးေတြ သြင္းၿပီး နာလန္ျပန္ထ လာေအာင္ လုပ္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဒါဟာ စိတ္က်ေရာဂါ Depression ဘဲ၊ ကိုယ္႔ အသက္ ကိုယ္ လုပ္ႀကံတဲ႔ အဆင္႔ေရာက္သြားၿပီ ဆိုေတာ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ေဆးရံုသြားၿပီးေတာ႔ စိတ္ဆရာဝန္ေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး ေဆးကုပါ ဆိုေတာ႔၊ က်ေနာ္တို႕လည္း သူ႕ကို စိတ္ေဆးရံု သြားျပရေတာ႔ တာေပါ႔။
က်ေနာ္ သူ႔ရဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြဘဲေျပာေနတာနဲ႔ သူ႕ရဲ႔ အလွအပေတြ မေျပာရေသး ဘူးေနာ္။ က်ေနာ္တို႕ ညီမဝမ္းကြဲ ေတြထဲမွာ အလွဆံုးပါ။ အသားအေရ ကစၿပီးေတာ႔ ဘာမွေျပာစရာ မရွိေအာင္လွပါတယ္။ အခုထိလည္း မို႕မို႔ျမင္ေအာင္ အရံႈးေပး ေလာက္ေအာင္ လွေနတုန္းပါ။ မုန္႔ မ်ားဝယ္ေကြ်းမလားလို႕။
အဲဒါနဲ႔ ေဆးရံုသြားျပၾကေရာ ဆိုပါေတာ႔ဗ်ာ။ မႏၱေလးမွာ စိတ္ကုေဆးရံု သီးသန္႔မရွိပါဘူး။ အရင္တုန္း က အေရးေပၚကုတဲ႔ ရံုရဲ႕ေနာက္ဘက္ က တထပ္တိုက္ေလး မွာသြားျပရပါတယ္။ ဘယ္သူ မွေတာ႔ စိတ္ေရာဂါကု ေဆးရံု ကို မသြားခ်င္ၾကဘူးဗ်ာ။ အရူး အထင္ခံရမွာဆိုးလို႕။
ဒါေပမဲ႕ ညီမ ကိစၥၾကေတာ႔ မလိုက္လို႔ မရေတာ႔ဘူး။ သူ႕အေမကလည္း နယ္မွာေနတာဆိုေတာ႔ သူ႕သမီးနဲနဲ အေျခအေန ေကာင္းတာ နဲ႕ျပန္သြားေတာ႔ တာေပါ႔။ လူႀကီးမလိုက္လို႕ မရတဲ႔ကိစၥ ဆိုေတာ႔ ေမေမလိုက္ရေတာ႔တာေပါ႔။ စိတ္ေရာဂါ ဆိုတာ ရိုးရိုးေနမေကာင္းသလို အခုေဆးေသာက္၊ ခဏေနေပ်ာက္တာ မဟုတ္ဘူး။
အခ်ိန္အၾကာၾကီး ေသာက္ရတာ၊ သူတို႔ ေပးတဲ႕ေဆးေတြ ေသာက္ၿပီးေတာ႔ တပတ္တခါ ဆိုရင္ တပတ္တခါ ျပန္သြားျပရတာ၊ ၿပီးရင္ေဆးကို လိုတိုးပိုေလွ်ာ႔ လုပ္ၿပီးေသာက္ရတာ၊႔ ဆရာဝန္ေတြ ကလည္း သူတို႕လူနာေတြနဲ႔ စကားေတ ြေျပာၾကည္႔ ေသး တာေပါ႔ဗ်ာ။
အဲဒီေတာ႔ ေဆးရံုကို ခ်ိန္းတဲ႔အတိုင္းဘဲ သြားရတယ္၊ တပတ္တခါေပါ႔၊ တေန႔ေတာ႔ ေမေမ မလိုက္ႏိုင္ လို႕ က်ေနာ္လိုက္သြားရတယ္။ မေခ်ာ ကေတာ႔ဗ်ာ အလွဆံုးျပင္ဆင္ၿပီး၊ တက္ၾကြလန္းဆန္း လို႔၊ ေဆးရံု မလိုက္ခ်င္ဘဲနဲ လိုက္ပို႕ရတဲ႔ က်ေနာ္ကေတာ႔ ႏြမ္းဖတ္ဖတ္နဲ႕ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ပံုေပါ႔။ အဲဒါ အေရးႀကီး တယ္ေနာ္၊ အေရးႀကီးမွန္း က်ေနာ္လည္း ဘယ္သိပါ႔မလည္း၊ ေနာက္မွဗ်ာ၊ မမ ကဟိုေရာက္ေတာ႔မွ စာအုပ္ေတြ ဘာေတြထပ္ၿပီး က်ေနာ္႔ကို ဟိုနားထိုင္ ဒီနား ထိုင္ ေပါ႔။
စိတ္ေဝဒနာရွင္ေတြဆိုေတာ႔ လူနာေစာင္႔ကေတာ႔ အၿမဲတန္းပါတယ္၊ ေရာဂါ အႏုအရင္႔ ေပၚလိုက္ၿပီး လူနာေစာင္႔ အနဲအမ်ား ပါတာေပါ႕ဗ်ာ။ အဲဒီ လူနာေစာင္႔ ေတြကလည္း စိတ္ေဝဒနာရွင္ေတြကို စိတ္ဝင္စားတယ္ဗ်ာ၊ ဟိုေကာင္ေလး ကေတာ႔ သနားပါတယ္၊ စစ္တပ္ထဲ ဝင္တာ ေဆးမေအာင္လို႕ ဗိုလ္ရူး ရူးေနတာေပါ႔ တို႔။
အဲဒီ ဗိုလ္ရူးကလည္း တမ်ိဳးဗ် ဝင္လာတဲ႔ လူတိုင္း လက္ညိႈးေသနပ္ နဲ႔ထိုးၿပီး ပါးစပ္ ကလည္း တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔၊ ေတြ႕တဲ႔လူတိုင္း ပစ္ေနတာ၊ တူပါ႔ဗ်ာ...၊ က်ေနာ္ေတာင္ ေယာင္ေယာင္ၿပီး ဟိုေရွာင္ရမလို၊ ဒီေရွာင္ရမလိုနဲ႔ မဟာသတၲိရွင္ ဆိုေတာ႔ ေသနပ္သံ ဆိုရင္ကို ေၾကာက္ေၾကာက္ ေနတာေလ။
ဟိုတေယာက္ကေတာ႔ ဘုရင္ရူးတဲ႔ဗ်ာ၊ ဘုရားထူးမွ သူနဲ႕စကားေျပာလို႔ ရတယ္တဲ႔တို႔၊ ဒို႕ဆရာဝန္ႀကီး ေတာင္ဘုရားထူးၿပီးမွ သူ႕ကိုေဆးကုရတာတို႕ ဘာတို႕ ေပါ႔ဗ်ာ၊ အဲဒီ ဘုရင္ရူးကလည္း တမ်ိဳးသိလား၊ လာသမွ်လူ ဘုရားထူး ခိုင္းေနတာ ဟား..ဟား၊ တူပါ႔ဗ်ာ...။
မဟဝါ ကေတာ႔ ဟိုလူနဲ႔ျပံဳးျပ၊ ဒီလူနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္နဲ႔၊ က်ေနာ္ကိုလည္း လွည္႕ၾကည္႕၊ လွည္႕ၾကည္႕ နဲ႕ ၊ က်ေနာ္လို အုူတူတူေကာင္ ကလည္း သူဘာအခ်ိဳး ခ်ိဳးေနမွန္း ေတာ္ေတာ္နဲ႕မရိပ္မိဘူး၊ ေနာက္မွ သူက က်ေနာ္႕ကို ေဝဒနာရွင္ ေပါ႔၊ သူက လူနာရွင္ ေပါ႔ဗ်ာ၊ အဲဒီ အခ်ိဳး ခ်ိဳးေနတာရိပ္မိေတာ႔တယ္။ က်ေနာ္လည္းအစကေတာ႔ ေဒါသျဖစ္သြားတယ္။
ဒါေပမဲ႔ ေဒါသျဖစ္ေတာ႔လည္း က်ေနာ္က ဘာလုပ္ႏိုင္မွာလည္း သူ႕ေခၚဆူ ရေအာင္လည္း ဘာကို ဆူရမွာလည္း၊ ေဒါသျဖစ္ျပရင္လည္း ပိုၿပီးေတာ႔ က်ေနာ္ကို စိတ္ေဖာက္လာတယ္ ထင္ၿပီး သနားတဲ႔ အၾကည္႕နဲ႕ အၾကည္႕ခံ ရအုန္းမယ္။
အခုကို သူကဟိုလူနဲ႔ တိုးတိုး ဒီလူနဲ႔တိုးတိုး နဲ႕ ဟိုကက်ေနာ္႕ကို မသိမသာၾကည္႕၊ ဒီက မသိမသာ ၾကည္႕နဲ က်ေနာ္႕မွာ အရူးဇာတ္လိုက္ႀကီး ကိုျဖစ္လို႕။
အဲဒါ တမူးပိုသာသြားတဲ႔ ဇာတ္လမ္းနဲ႕၊ အႏုပညာ ရဲ႕အေရးပါမႈ႕တခုကို ကိုယ္ေတြ႕ ေျပာျပ တာပါ။
မေတာ္တဆ အဲဒီေဆးရံုမွာ က်ေနာ္နဲ႕ ဆံုဘူးတဲ႔သူမ်ားရွိရင္လည္း က်ေနာ္က လူနာေစာင္႔ပါ လို႕လည္း ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေၾကာ္ျငာေပး ၾကပါအုန္းဗ်ာ ဟား.. ဟား..ဟား..။