Blog of linyongshein

ခ်စ္သူေတြျဖစ္ၾကေသာ ေကာင္မေလးနဲ႕ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာၾကပါတယ္…

ေကာင္မေလး ။ ။ နင္ငါ႕ကို တကယ္ခ်စ္တာ ေသခ်ာလား

ေကာင္ေလး ။ ။ ေသခ်ာတာေပါ႕..တကယ္ဘဲဟာ

ေကာင္မေလး ။ ။ ဒါဆို ခ်စ္တယ္ လို႕နင္ငါ႕ကို ေျပာပါလား.. ငါၾကားခ်င္လို႕..

ေကာင္ေလး ။ ။ မေျပာခ်င္ပါဘူး

ေကာင္မေလး။ ။ဘာလို႕လဲ.. နင္ေျပာေတာ႕ တကယ္ခ်စ္တယ္ဆို.. ဘာေၾကာင္႕ မေျပာခ်င္ရတာလဲ….

ေကာင္ေလး ။ ။ အင္း… ဘာေၾကာင္႕လဲဆိုေတာ႕…..

ေကာင္မေလး။ ။ေျပာစမ္းပါဟယ္.. နင္႕ပါးစပ္က ေျပာတာ ငါၾကားခ်င္လို႕ပါ..

ေကာင္ေလး ။ ။ဟင္႕အင္း ..မေျပာႏိုင္ပါဘူး

ေကာင္မေလးထံမွ ငိုရွိဳက္သံ သဲ႕သဲ႕ေလးထြက္လာပါတယ္.. ျပီးေတာ႕ေကာင္ေလးကို ေျပာလိုက္တယ္..

ဒါဆို နင္ငါ႕ကို တကယ္မခ်စ္ဘူးေပါ႕ေနာ္…

ေကာင္ေလး ဘာမွျပန္မေျပာပါဘူး.. သူတို႕၂ေယာက္လံုး တိတ္ဆိတ္စြာနဲ႕ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ေနၾကတယ္.. ေကာင္မေလး အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ႕ ၂ေယာက္လံုး ရပ္လိုက္ ၾကပါတယ္ ျပီးေတာ႕ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးလက္ကို အသာဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္..

ေကာင္မေလး။ ။ နင္ဘာမွ ေျပာစရာမရွိေတာ႕ဘူးလား

ေကာင္ေလး ။ ။ ငါေျပာမဲ႕ စကားကို နင္တကယ္ ၾကားခ်င္တာလား….

ေကာင္မေလး။ ။ (ခပ္ရြံ႕ရြံ႕တြန္႕ဆုတ္ဆုတ္ ေလသံေလးနဲ႕ ) အင္း

ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးရဲ႕ ပုခံုးေလးကို အသာအယာေပြ႕ဖက္လိုက္တယ္.. ျပီးေတာ႕ ႏွဖူးေလးကို ဖြဖြညင္သာ နမ္းရွိဳက္လိုက္ျပီး ေကာင္မေလးရဲ႕ နားရြက္ နားေလးကို ကပ္ကာ ႏူးညံ႕တဲ႕အသံနဲ႕ တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ပါတယ္..

ဘာလို႕ငါမေျပာခ်င္တာလဲဆိုေတာ႕ နင္႕ကိုခ်စ္တဲ႕အခ်စ္ေတြက “ခ်စ္တယ္” ဆိုတဲ႕ စကားေလး ႏွစ္ခြန္းနဲ႕ ငါ႕အခ်စ္ကို လံုေလာက္ေအာင္ မေဖာ္ျပ ႏိုင္လို႕၊ မျပည္႕စံုႏိုင္လို႕ေပါ႕ကြယ္…

(ေရလည္ လန္းတယ္ကြာ...........)
=============================================================

မွန္ပါတယ္ေနာ္.. တစ္ခါတစ္ေလမွာ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ႕ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ဟာ စကားေလး၂လံုးနဲ႕ ျပည္႕စံု လုံေလာက္ ေအာင္ အဓိပၸါယ္ဖြင္႕ဆိုဖို႕ ခက္ခဲလြန္းေနပါ ေသးတယ္… တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ခ်စ္မိျပီဆိုရင္ ခ်စ္တဲ႕စိတ္နဲ႕ ကိုယ္႕ ဘ၀ၾကီးတစ္ခုလံုး အခ်စ္ရနံ႕ေတြ ထံုမြန္းျပီး လွပ ေနတတ္တယ္..

အရာရာကို ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေတြနဲ႕၊ ေလာကၾကီး တစ္ခုလံုး သာယာ ၾကည္ႏူးစရာရယ္လို႕ထင္တတ္ၾကေပမယ့္ ခ်စ္သူနဲ႕ ေ၀းကြာ၊ ခြဲခြာေနတဲ႕ အခါမွာေတာ႕ ေလာကၾကီး တစ္ခုလံုးဟာ အထီးက်န္ စရာ၊ စိတ္ပ်က္ျငီးေငြ႕စရာရယ္လို႕ ျမင္တတ္ၾကျပန္ပါတယ္.. ဒါဟာ အခ်စ္ဆိုတဲ႕ အရာ ေလးရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ေၾကာင့္ပဲ မဟုတ္ပါလား…

အခ်စ္ရွိရင္ ကမၻာ ေလာကၾကီး တစ္ခုလံုးကုိ အေကာင္းျမင္ ေနတတ္ေပမဲ႕ အခ်စ္မရွိေတာ႕တဲ႕အခါ ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုးကို အဆိုးျမင္လာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ႕ ဒီအခ်စ္ကို ဘယ္လိုမ်ား စကားေလး၂လံုးနဲ႕ စာဖြဲ႕လို႕ျပည္႕စံုႏိုင္မွာလဲရွင္… ဒီေတာ႕ စကားေလးနဲ႕ ေျပာဖို႕ မလံုေလာက္တဲ႕အခါ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ေၾကာင္း ခ်စ္သူကို သိေစဖို႕အတြက္ အမူအရာေလးေတြ ဂရုစိုက္မႈ ေလးေတြ ၊နားလည္မႈ ေလးေတြ ျပဖို႕ လိုအပ္လာတာေပါ႕ေနာ္…

ခ်စ္သူေတြ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ပိုခ်စ္လာတဲ႕ အခါ အၾကင္နာ စိတ္ေတြ ပိုလာၾကသလို နားလည္ သိတတ္မႈေတြလည္း ပိုတိုးလာၾကပါတယ္.. ဒါဟာ အခ်စ္အေၾကာင္းကို ညႊန္းဆို ျပသ ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္… စာဖတ္သူ မ်ားလည္း ကိုယ္ခ်စ္တဲ႕သူကို ခ်စ္တဲ႕ အေၾကာင္း သူသိေအာင္ ေျပာျပဖို႕အတြက္ စကားေလး၂လံုးနဲ႕ မလံုေလာက္တဲ႕အခါ နားလည္မႈ၊ စာနာ ဂရုစိုက္မႈ ၊ ၾကင္နာ သိတတ္မႈ ေလးေတြနဲ႕ အခ်စ္အေၾကာင္းေလးေတြကို ပိုျပီး ျပည္႕စံု ေလးနက္ေအာင္ ေျပာျပလိုက္ၾကပါလို႕…………

Author unknown ရဲ႕ Three Words ကို ဘာသာျပန္ပါတယ္ရႈင္…

(မမတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘေလာ့ေလးပါ)

                                                            လင္းေရာင္ရွိန္

သစ္ရြက္မရွိတဲ့ သစ္ပင္ဟာ သစ္ပင္ပဲ။ သစ္ပင္မရွိတဲ့ သစ္ရြက္ကေတာ့ အမိႈက္တဲ့။ ။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။ တိုးတက္လာတဲ့ ေခတ္စနစ္နဲ႕ အညီ ပ်က္စီးယိုယြင္းမႈေတြက ေနာက္က တစ္ပါတည္း လုိက္လာတတ္တာလဲ ေလာကရဲ႕ သဘာ၀ေပါ့။ အရာရာကို စမ္းသပ္စြန္႕စားခ်င္တဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ေတြ..... နည္းပညာျမင့္ မီဒီယာေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးသိမ္းသြင္းမႈေအာက္ကို တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ေရာက္လာေနၿပီ။ လမ္းေၾကာင္းမွန္ကို ေရာက္သြားတဲ့ ကေလးေတြ ရွိေပမယ့္ ေရလိုက္လြဲတဲ့ ကေလးေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျမင္ေန၊ ၾကားေနရတာေတြလဲ လျခား၊ ရက္ျခားကေန ခု နာရီေလာက္ပဲ ျခားပါေတာ့တယ္။ အတုျမင္ အတတ္သင္ဆိုတာ ကေလးေတြအတြက္ အမ်ားႀကီး အေရးႀကီးပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မိဘရဲ႕ အုပ္ထိန္းမႈေအာက္ကေန လြတ္ၿပီး အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ၊ လူငယ္၊ လူရြယ္ေတြမွာ ပိုလို႕ အေရးႀကီးပါတယ္။ ေက်ာင္းသားအရြယ္၊ လူငယ္ဆိုတာ ေပ်ာ္ခ်င္တယ္၊ ပါးခ်င္တယ္၊ လြတ္လပ္ခ်င္တယ္.... ဒါ သဘာ၀ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အရာရာတိုင္းမွာ အကန္႕အသတ္ရွိတယ္။ လိုအပ္တာထက္ ပိုလာရင္ေတာ့ ဒါဟာ အႏ ၱရာယ္ကို ဖိတ္ေခၚေနျခင္းပဲ။ ။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။ ဂိမ္းေဆာ့တယ္ဆိုတာ ဦးေဏွာက္ကို အလုပ္ေပးတာ၊ စဥ္းစားႏိုင္တဲ့ ဥာဏ္ရည္ကို ျမွင့္ေပးတာ။ ဒါေၾကာင့္ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္တဲ့ သူေတြကိုေတာင္ တစ္ေန႕တစ္နာရီ ဂိမ္းေဆာ့ဖို႕ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္ေတြက အႀကံေပးထားတာေပါ့။ ခုေတာ့ ကေလးေတြ ဂိမ္းေဆာ့တာက ျပႆနာတစ္ခုကို ဦးတည္ေနၿပီ။ အမ်ားစုေသာ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းခ်ိန္ျပင္ပတင္ မကေတာ့ပဲ ေက်ာင္းခ်ိန္မွာပါ ဂိမ္းဆိုင္မွာ ေရာက္ေနၾကတယ္။ အတန္းမတက္ရံုတင္လားဆိုေတာ့ ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့ကို ညလံုးေပါက္ ကစားတဲ့သူက မ်ားေနတယ္။ အတန္းပညာကို ထိခိုက္ရံုသာမက၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈဆက္ဆံေရးေတြကိုပါ ထိပါးလာေနတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေဆးေက်ာင္းသားေတြ၊ ကြန္ပ်ဴတာေက်ာင္းသားေတြ၊ နည္းပညာေက်ာင္းသားေတြ..... ေက်ာင္းသားေတြဟာ ခုဆို ဂိမ္းေက်ာင္းသားလုိ႕ ေခၚရမတတ္ ေက်ာင္းထက္ ဂိမ္းဆိုင္မွာသာ အေနမ်ားေနၾကတယ္ေလ။ ။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။ ဒီျပႆနာကို မေျဖရွင္းရေသးခင္မွာပဲ အင္တာနက္အသံုးျပဳမႈက တြင္က်ယ္လာတယ္။ လူငယ္လူရြယ္ေတြတင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး အသက္အရြယ္မေရြး အင္တာနက္ကို စိတ္၀င္စားလာတယ္။ မီဒီယာရဲ႕ ဆြဲေဆာင္မႈက သိပ္ကို ေကာင္းလြန္းတာကိုး.............။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ တစ္ေန႕ကို သံုးနာရီေလာက္ အင္တာနက္ သံုးျဖစ္ေနတာေလ။ တကယ္တမ္း အသံုးခ်မယ္ဆိုရင္ သံုးနာရီဟာ ေဒတာရွာၿပီး ေဒါင္းလုဒ္ လုပ္ဖို႕ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ အိမ္က်မွ အေသးစိပ္ ျပန္ဖတ္ရတာဗ်။ ဒါေပမယ့္........ အင္း ဒါေပမယ့္ဆိုတာက မသံုးခ်င္ေပမယ့္ အမ်ားဆံုးသံုးေနရတဲ့စကားျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ ခက္တာက အမ်ားစုက အင္တာနက္ဆိုရင္ ခ်က္မယ္ဆိုတာေလာက္ပဲ သိၾကေတာ့တယ္။ ဒီမွာလဲ အျပဳသေဘာထက္ အပ်က္သေဘာကို လမး္ေၾကာင္းက ေစာင္းေနတယ္။ ဒါကိုလဲ ျပႆနာတစ္ခုအေနနဲ႕ သတ္မွတ္ထားၾကေပမယ့္ ေျဖရွင္းဖို႕ နည္းလမ္း မေတြ႕ၾကေသးဘူး။ ။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။ မီဒီယာေတြရဲ႕ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးထဲမွာမွ........အဆိုးဆံုးကေတာ့............ အတူေနခ်စ္သူေတြ မ်ားလာတာပဲ။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ အတူေနခ်စ္သူေတြ ရွိၾကတာ မထူးဆန္းဘူး၊ ျပႆနာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႕ဆီမွာ လိင္ကိစၥနဲ႕ ပါတ္သက္ၿပီး ပညာေပးစံနစ္ေတြ ရွိတယ္။ အသိညဏ္ေတြ ေပးထားတယ္။ တရား၀င္ ခြင့္ျပဳထားတယ္။ ျမန္မာမိသားစုေတြ အစဥ္အလာက ဖြင့္ေျပာရတဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ဘူးလို႕ သတ္မွတ္ထားၾကတာ။ မိဘနဲ႕ သားသမီးၾကားမွာ ေျပာအပ္တဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ဘူးလို႕ ယူဆထားၾကတာ။ ဒီေတာ့..........ကေလးေတြမွာ လံုေလာက္တဲ့ အသိဥာဏ္ မရွိဘူး။ ျပည့္ျပည့္၀၀ နားလည္သေဘာေပါက္မႈ မရွိၾကဘူး။ သို႕ေသာ္.... စူးစမ္းခ်င္တဲ့ အရြယ္မွာ မီဒီယာေတြရဲ႕ ဆြဲေဆာင္မႈနဲ႕........ ကေလးအခ်ိဳ႕ လမ္းေၾကာင္းမွားၾကတယ္။ ”မွားေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ..... ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံေပါ့... ခင္ဗ်ား အပူမပါပါဘူးလို႕” ေတာ့ အေျပာခံရဖူးတယ္။ ဟုတ္ပါၿပီ....ဒါေပမယ့္ (သံုးရျပန္ၿပီဗ်ာ)..... ကိုယ္ျဖစ္တာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ခံရတာမွ မဟုတ္ပဲေလ...။ လိုအပ္တဲ့ အသက္အရြယ္နဲ႕ လိုက္ဖက္တဲ့ အသိဥာဏ္ မရွိပဲ.. ကိုယ္ထင္ရာ ကုိယ္လုပ္ၾကေတာ့ မလိုလားအပ္တဲ့ ျပႆနာက ရွိလာၿပီ။ ကဲ ဘယ္လိုမ်ား ေျဖရွင္းၾကသလဲ.........။ ။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။ အတူေနတုန္းကေတာ့ ဘာမွမစဥ္းစားမိဘူး။ သူကလဲ ကိုယ့္ကိုခ်စ္တယ္၊ ကိုယ္ကလဲ သူ႕ကို ခ်စ္တယ္။ ဒါဆို ၿပီးၿပီေပါ့. လို႕ ခပ္တိမ္တိမ္ ေတြးတဲ့သူကလဲ မနည္းဘူးေလ။ ဒါဆို အခ်ိန္တန္လို႕ လက္ထပ္ယူမယ္ဆိုေတာ့..... သူ မျပည့္စံု။ ကိုယ္မျပည့္စံု။ ပညာက တစ္ပို္င္းတစ္စ၊ အသက္က မျပည့္။ အဲဒီမွာ unwanted baby ဆိုတာ ျဖစ္လာေရာ......။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တယ္ဆိုတဲ့ နည္းလမ္းေပါင္းစံုနဲ႕ ေျဖရွင္းၾကတယ္။ ယဥ္မင္းဦး (ေဆးတကၠသိုလ္) ရဲ႕ အက္တိုးပစ္ အပ်ိဳစင္ ဆိုတဲ့ စာအုပ္မွာ ေရးထားတာေတြက........ တကယ့္အျပင္ေလာကမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေလးေတြပါ။ အခန္႕မသင့္ရင္ အသက္ကိုပါ ဆံုး႐ံႈးသြားႏိုင္တာေတြပါ။ (မဖတ္ရေသးသူမ်ား ရွာဖတ္ဖို႕ တိုက္တြန္းပါသည္) ႏုနယ္တဲ့ အရြယ္မွာ မွားတတ္ၾကပါတယ္။ မွားတယ္ဆိုတာကိုက လူ႕သဘာ၀ ျဖစ္ေနတာကိုး။ သို႕ေသာ္..... အဲဒီသို႕ေသာ္က ေတာ္ေတာ္ေလး ႀကီးမားပါသည္။ မေထြးႏုိင္၊ မမ်ိဳႏိုင္ဘ၀ေတြမွာ......တန္ဆာခံခဲ့ရတဲ့ အန္စာတံုးေလးေတြ မ်ားစြာ ရွိလာရသည္။ ။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။ သားသမီးဆိုတာ မိဘရဲ႕ ေကာင္းေမြကို ခံစားထုိက္မွ ခံစားရေပမယ့္ ဆိုးေမြဆိုတာကိုေတာ့ ေမြးရာပါ ခံစားရတဲ့သူေတြပါ။ ”ဒီေကာင့္သား ဒီေကာင့္လိုပဲ လာမွာပဲ... မေအသမီး မေအအတုိင္း ေနမွာေပါ့.... ”ဆိုတာေတြက ၾကားဖူးေနၾကေနမွာပါ။ မိဘက သားသမီးကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ သားသမီးဆိုတာ မိဘကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရွိဘူးေလ။ သားသမီးကို မိဘေတြက ပံုသြင္းယူလို႕ ရႏိုင္ေသးတယ္ဗ်။ ရာခိုင္ႏႈန္းေတာ္ေတာ္ မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္(သံုးရျပန္ၿပီ) မိဘဆိုတာကို သားသမီးက ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး မိဘပဲ မဟုတ္လား။ ျမန္မာမိသားစုေတြရဲ႕ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာအရ အထက္လူ၊ အႀကီးလူကို ျပန္ေျပာခြင့္ မရွိၾကဘူး။ ကေလးေတြဟာ ေခါက္ၿပီး ပစ္လုိက္တဲ့ အံစာတုံးေလးေတြလို.....ဘယ္မိဘနဲ႕ ဆံုရမလဲဆိုတာ ဘုရားမွလြဲၿပီး ႀကိဳမသိႏို္င္ဘူးေလ။ ေရွးေရွးဘ၀က ကုသိုလ္ကံနဲ႕ ဆိုင္တယ္ဆိုေပမယ့္ လက္ရွိဘ၀မွာ ႀကံဳေနရတဲ့ မိဘရဲ႕ စိတ္ေနသေဘာထားေပၚမွာပဲ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကံၾကမၼာက မူတည္ေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ ျငင္းႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ သူ႕ေသြးကေန ကိုယ္သားျဖစ္လာတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို ပစ္ခဲ့ရတဲ့ မိခင္တို႕ရဲ႕ စိတ္အခက္အခဲကို လွမ္းျမင္ႏိုင္ေပမယ့္..... (ေျပာလာမွာဗ် ဘယ္သူကေတာ့ ကိုယ့္ကေလးကို ပစ္ခ်င္မွာလဲ မျဖစ္လို႕သာေပါ့ ဆိုတာေတြေလ..) တကယ္ဆို အစကတည္းက ထိန္းသိမ္းသင့္တာလားလို႕ ေျပာခ်င္တယ္။ ။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။ ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္းရသလိုပါပဲ.......မိန္းကေလးေတြကိုပဲ အျပစ္တင္ခ်င္တယ္။ ေယာကၤ်ားေလးဆိုတာကေတာ့ ရရင္ ရသေလာက္ ယူမွာပဲဗ်။ (ေစာ္ကားတာ မဟုတ္ပါ၊ ကိုယ့္ေမာင္၊ ကိုယ့္အစ္ကိုက အစ ျမင္ဖူးၿပီးသားမို႕ပါ...) ေရွးတုန္းကလို သံုးႏွစ္သံုးမိုးေစာင့္ၿပီး ၊ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မိုး ရွိမွ လက္ထပ္ဖို႕ ေျပာတာမဟုတ္ပါ။ ေခတ္အရ ျမင္ျမင္ခ်င္းလဲ ခ်စ္ႏိုင္ပါသည္။ မျမင္လဲပဲ ခ်စ္ႏိုင္ပါသည္။ အသံေလးနဲ႕လဲ ခ်စ္လုိ႕ ရပါသည္။ အသည္းေပါက္မတတ္ ခ်စ္တယ္ေျပာေျပာ၊ အသက္ထက္ ခ်စ္တယ္ေျပာေျပာ.....ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ ျဖစ္ေစ ခ်စ္လို႕ ရပါသည္။ သို႕ေပသိ(ဒါေပမယ့္မသံုးခ်င္ေတာ့လို႕ဗ်).........လက္မထပ္ခင္အခ်ိန္ထိေတာ့............ မိန္းကေလးမ်ား ကိုယ့္ကိုကိုယ့္ ေစာင့္ေရွာက္ေစခ်င္ပါသည္.........တန္ဖိုးထားေစခ်င္ပါသည္........ တင့္တယ္ေစခ်င္ပါသည္..................။ (ကိုယ့္ကိုကိုယ္မွ တန္ဖိုးမထားပဲ တျခားလူက တန္ဖိုးထားမႈကို မေမွ်ာ္လင့္ပါနဲ႕ေတာ့) ေျပာသံၾကားဖူးပါသည္။ ေယာကၤ်ားေတြက အိုင္ေတြ႕ရင္ေျခေဆးတတ္ၾကသည္တဲ့။ ဒါက ကိုယ္က အိုင္အမ်ိဳးအစား ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ အေဆးခံရေကာင္း ခံရပါလိမ့္မည္။ တစ္ကယ္လို႕သာ ကိုယ္က ေသာက္ေရ ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူေတာ့ ေျခေဆးခံရလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ မိမိကိုယ္မိမိ ေျခေဆးစရာ အိုင္အျဖစ္ မေရာက္ေအာင္ ဆင္ျခင္ထိန္းသိမ္းေစခ်င္ပါသည္။ ”မွားတတ္တာက လူ႕သဘာ၀၊ အမွားနည္းတာ လူ႕အရည္အခ်င္း” ဆိုတာ သိေစခ်င္ပါသည္။ ။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။ အဓိက ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ......... ကမာၻ႕ရြာႀကီးထဲမွာ.......အိုင္စီတီေခတ္ႀကီးထဲမွာ.....မီဒီယာေလာကႀကီးထဲမွာ....... အင္တာနက္အ၀န္းအ၀ိုင္းႀကီးထဲမွာ......အံစာတံုးေလးေတြ တန္ဆာခံ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးဗ်ာ..။ ဒါဟာ လက္သီးတစ္ဆုပ္စာ ဦးေဏွာက္ေလးနဲ႕ စဥး္စားၿပီး လက္တစ္၀ါးစာ ရင္ဘတ္ထဲက .... ကမာၻႀကီးေလာက္ ႀကီးမားေသာ ဆႏၵတစ္ခုလို႕ပဲ ယူဆပါစို႕..။ ”အံစာတံုးေလးမ်ား တန္ဆာခံဘ၀က လြတ္ကင္းၾကပါေစ.............” ။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။ (ကိုယ္ကိုတိုင္က ေတာ္လြန္း၊ တတ္လြန္း၊ သိလြန္း၍ ေျပာေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ ႀကံဳခဲ့၊ ၾကားခဲ့၊ ျမင္ခဲ့ရသမွ်ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ လက္ဆင့္ကမ္းျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္တိုင္လဲ perfect ျဖစ္သူ မဟုတ္ပါ။ ႀကိဳးစားဆဲ အဆင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။ လူဆိုတာ ကိုယ့္ခံယူခ်က္နဲ႕ ကိုယ္ေတြ မို႕ ႀကိဳက္သလို သေဘာထား ကြဲလြဲခြင့္ရွိပါသည္။ စိတ္ႀကိဳက္ ေ၀ဖန္ခြင့္ရွိပါသည္။ အဆင္ေျပသလို ဆင္ေျခေပးခြင့္ရွိပါသည္။ အျပဳသေဘာကိုေဆာင္၍ ဒီပို႕စ္ေလးအား တင္ျခင္းျဖစ္ပါသျဖင့္....မိမိကိုယ္ကိုလိပ္ျပာသန္႕ပါသည္။ တတ္ႏိုင္သမွ် လက္ဆင့္ကမ္း ေျပာေပးဖို႕လဲ တိုက္တြန္းပါသည္။ (မည္သို႕ မွတ္ခ်က္မ်ိဳးမွ မေပးသည့္တိုင္ေအာင္ ဆံုးေအာင္အထိ ဖတ္ေပးသူမ်ားအား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။)